Onlangs was ik bij iemand die niet lekker in haar vel zat, onrustig was, haar huis te rommelig vond en het anders wilde. Ze had nare dingen meegemaakt, was een paar keer verhuisd en zat eigenlijk een beetje vast. Er moest heel veel worden gedaan, maar er kwam weinig uit haar handen. Ze belde mij om in beweging te komen.
Regelmatig bekent iemand me dit, bijna met het schaamrood op de kaken. ‘Ik bewaar wel heel veel.’ Het klinkt als iets vies, iets wat je niet hoort te doen en stiekem toch doet.
Wie heeft gezegd dat dat niet mag? Is er een soort rommel-politie die in de gaten houdt of je niet te veel bewaart en wel genoeg weggooit? Eerlijk gezegd schrik ik er soms van. Als professional organizer ben ik de eerste om te beamen dat opruimen en wegdoen van overbodige spullen ruimte geeft en dat het ordenen van chaos heel veel met je doet. Absoluut.
Maar als we (lees: organizers) mensen het idee geven dat het hebben van veel spullen een soort ‘doodzonde’ is, schieten we ons doel voorbij.LEES VERDER
In de afgelopen week hebben mijn man en ik samen de bergruimte op zolder opgeruimd. Met een verhuizing in zicht wil je alles een keer uitgezocht hebben. De meeste andere dingen zijn al gedaan, behalve het gereedschap en de schuur, dus kozen we voor een ochtend spullen opruimen. Het viel ons niet tegen hoe het ging, maar een paar dingen gaven ons toch enige keuzestress.
De afgelopen weken viel het me weer op dat mijn cliënten en ik zoveel restanten vinden van ‘dromen’ die nooit zijn uitgekomen. Of maar gedeeltelijk. We vinden folders, recepten, tijdschriften, cursusboeken, lijstjes vol wensen. Materialen liggen ongebruikt te verstoffen in een doos en tijdschriften zijn al jaren oud en zien er ouderwets uit.
Ik vind dat erg en zij ook. Er is veel creativiteit, enthousiasme en maatschappelijk bewustzijn. Behoefte om dingen te weten, te verzamelen, te delen en te genieten. En toch… Slechts een klein deel komt tot uitvoering. Waarom toch?
Een paar weken geleden schreef ik een stuk over de interne verhuizing die ik van plan was te gaan doen. We hadden jarenlang niets veranderd aan de slaapkamer van onze zoon, omdat we dachten dat dat het beste was. Op advies van een deskundige persoon van de instelling waar onze zoon woont hebben we het toch gedaan. Hij vertelde mij dat onze zoon (met autisme en verstandelijke beperking) niet hing aan de vaste plek, maar aan de betrouwbare mensen die er wonen. En zo zijn we toch, na acht jaar, aan het werk gegaan. Best spannend.LEES VERDER
Afgelopen zaterdag was ik op een Vrouwendag. Het ging daar over het je richten op de dingen die voor je liggen en het loslaten van de dingen uit je verleden. En dat loslaten gaat niet zomaar. Je kunt niet zeggen ‘Ik denk er niet meer aan’ of ‘Ik verhuis en ik ben het kwijt’. Nee, pas als je je bewust bent van je verleden en daarmee in het reine komt, kun je dingen gaan loslaten en je richten op de toekomst. Je moet daarin je eigen verantwoordelijkheid nemen, omdat je niet altijd kunt verwachten dat een ander het voor je in orde maakt.
Ik herkende veel aspecten die ook gelden bij het organiseren van een woning of deel daarvan. Die wil ik graag met je delen.LEES VERDER
Vorige week (mei 2016) was ik in Noorwegen met het harmonieorkest waarin ik speel. Wij mochten o.a. deelnemen aan 
de parade ter gelegenheid van 17 mei, de nationale dag van de Grondwet. Wat me daar opviel was dat bijna iedereen in klederdracht liep. En wat me nog meer verbaasde was dat jongens en meisjes nog steeds jurken en pakken in de Noorse dracht krijgen. Tradities worden voortgezet en gekoesterd. Het was prachtig! Familiesieraden en -kleding worden met zorg bewaard en opnieuw gedragen.
